 |
Home | Blog / Vlog | Over Hilmar | Over de boot | Wil je Hilmar helpen? | |
|
Hilmar doet verslag |
|
Home | Blog / Vlog | Over Hilmar | Over de boot | Wil je Hilmar helpen? | |
|
Hilmar doet verslag |
|
|
|
|
Hilmar heeft inmiddels een instagram account aangemaakt, en houdt je daar op de hoogte van de refit van de boot. Link naar het instagramaccount. Begin oktober 2023: keuzemoment. Het wordt een boot! (vader vertelt) Het was al langer onderwerp van gesprek aan tafel: een eigen plekje om te wonen. Op eigen benen. Uitvliegen! Maar hoe dan?! Iedereen weet dat de huizenmarkt voor starters een onmogelijkheid is. En dus komt van alles voorbij. Van een tiny house via wonen in een Mongoolse Yurt of Houseboat tot...een 'gewone boot'. Want voor die laatste is gemakkelijker een ligplaats te vinden dan voor een Houseboat. En Hilmar houdt van het water en ziet zich met een eigen schip ook nog wel regelmatig verkassen. Zo kan hij niet wachten om met zijn eigen boot voor anker te gaan op het Grevelingenmeer en daar prachtige onderwaterfilms te maken! Weken, maanden, zelfs enkele jaren gaan zo mijmerend voorbij. Eerst moet zowiso de studie worden afgerond. Maar na het behalen van zijn Master, in oktober 2023, moet het dan toch gebeuren! Hilmar besluit er werk van te maken. Het wordt een boot! Hij gaat nadenken over de juiste afmetingen en begint zijn zoektocht en heuse 'vlootschouw'...     Vele schepen komen voorbij, en bezichtigingen volgen. Van kleine ex-beroepsvaartuigen tot stevige recreatieboten. Tot dan toe allemaal van staal waarbij het in het geval van een schip in Amsterdam een wonder is dat het überhaupt nog drijft. Alles in en aan het schip is verrot. Die laat Hilmar, heel verstandig, liggen. Hilmar gaat in enkele maanden door een dikke leercurve. Scheepstechniek is toch weer heel wat anders dan Marine Biologie. Ik roep op een zeker moment: misschien moet je toch ook eens enkele polyester schepen bekijken? Er zijn best enkele merken die in de jaren 70 en 80 solide schepen van glasvezel hebben gebouwd. En zo komen plots aanzienlijk meer kansrijke schepen in beeld. Weer volgen bezichtigingen en al vrij snel dient een kansrijk schip zich aan: wat romp betreft helemaal tiptop, van binnen een vreselijke bende door oa. de gevolgen van jaren condensvocht, inregenen en volslagen amateuristisch kluswerk...en de vraagprijs is daar dan ook naar... 5 november 2023: Is dit dan toch dé boot?! (Hilmar vertelt) Na een aantal boten bekeken te hebben kreeg ik aardig een gevoel van wat ik qua ruimte zocht als het gaat om een boot om op te wonen. Het probleem bleef echter dat boten van dit formaat (±14m lang en 4m breed) zeer ver boven mijn budget liggen en dan bovendien ook nog onderhoud nodig hadden. De Brussels trawler was er een die ik erg bewonderde maar simpel weg het geld niet voor had. Een week lang heb ik gezocht naar scheepshypotheken, banken gebeld, advies gevraagd, maar alles kwam erop neer dat je zonder salaris geen lening kunt krijgen. Zelfs niet met ouders of overwaarde van het huis als onderpand. Welkom in 2023, waar grote organisaties je kaalplukken maar niet willen/ kunnen meedenken met starters. Ik stond op het punt om de hoop op te geven, toen ik nog een laatste poging waagde op marktplaats. En prompt, daar zag ik een advertentie van een motorjacht dat mijn aandacht meteen trok. Het schip zag er stoer, maar ook sportief uit en was bovendien ook nog eens van polyester – in tegenstelling tot alle roestbakken die ik voorheen bekeken heb. Mijn vader was ook meteen nieuwsgierig. Er volgde wat heen en weer ge-mail met vragen over afmetingen, stahoogte en natuurlijk de prijs (want die stond er niet bij). Drie dagen later stond ik bij hem op de kade. Samen met een goede maat van mij, Jonathan, had ik een driedaagse trip naar Luxemburg gepland. Toevallig kwamen we daarbij precies langs de haven nabij Roermond, waar de boot lag. Van buiten zag de boot er precies zo uit als op de foto’s, strakke witte lak en een mooi gevormde romp. Eigenlijk mag ik dit niet over iets anders zeggen dan mijn vriendin, maar ook dit was gewoon een ‘lekker ding’. We werden hartelijk verwelkomd door de Belgische eigenaar, die ons vol enthousiasme een rondleiding gaf door de boot. Op de foto’s had ik al wel gezien dat het een opknapper was, maar wat ik aantrof had nog wel heel veel aandacht nodig! Toch liet ik me daar niet door uit het veld slaan, want door het rotte hout heen zag ik vooral veel kansen. De motoren zagen er redelijk goed uit, de boot lag stabiel in het water en we werden lekker gemaakt met alle dingen die er al aan gedaan zouden zijn:
Genoeg materiaal om helemaal enthousiast te worden dus. Tegelijkertijd zat er wel druk op de ketel, de eigenaar gaf namelijk aan dat er in de middag nog iemand zou komen kijken. Iemand die ook serieus interesse had in de boot. Om de druk nog eens op te voeren liet hij mij ook alle marktplaats berichten zien die hij had gekregen. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik de boot nu zou moeten kopen, anders zou ik waarschijnlijk te laat zijn. Hij drukte mij wel op het hart dat ik zeker geen overhaaste beslissing moest nemen en er rustig over na mocht denken, MAAR het kon ook zijn dat de boot dan al verkocht zou zijn. Mixed feelings dus. In lichte paniek heb ik nog met mijn vader ge-videobeld om te overleggen, maar een impulsieve aankoop, dat ging ons toch te ver. Hier moest zeker nog goed over nagedacht worden en op z’n minst een tweede bezichtiging gepland worden. Voor nu moest ik het dus even laten schieten en hopen dat de volgende koper de boot zou laten schieten. Helaas, ’s avonds laat kreeg ik een appje dat de boot verkocht was… 11 november 2023: tweede bezichtiging (vader vertelt) Na het bericht dat de boot verkocht zou zijn, volgt snel een tweede bericht. 'Nee, de boot is toch niet verkocht. De andere koper haakte af omdat hij geen haven kon vinden'. Huh?! Samen met zijn vader bezoekt Hilmar de boot daarom opnieuw. Zijn vader gaat mee voor een inspectie. Daarvoor gaat een uitgebreide checklist mee. Samengevat: een groot schip. Bijna imposant. Want ik ben een zeilboot van 8,5 meter gewend, met een inboard diesel van 18PK. Dit schip is ruim 14 meter lang, 4 meter breed en heeft twee veel dikkere machines staan dan nodig voor dit schip. Twee 120PK 6-cylinder motoren staan er in de machinekamer, en met alles wat daaromheen staat, wordt het voor mij 'een brug te ver'. Dat is bijna niet meer zonder specialist te onderhouden of repareren. Wel lijkt het schip wat romp betreft in orde te zijn. Al zien we enkele spanten die gedeeltelijk niet meer zo hard zijn als we zouden willen zien. Alle huiddoorvoeren en afsluiters zijn het jaar ervoor vernieuwd en het gehele onderwaterschip zou in een nieuw verfsysteem gezet zijn. Op basis van foto's nemen we dat met enige tegenzin dan maar aan. Ik houd niet zo van aannames. Van binnen is het schip echter totaal verouderd, concreet op veel plekken verrot (betimmering) door condens- en regenwater en blijkt het elektrisch systeem een 'spaghetti' van aan elkaar geregen draden. Vele ervan zijn aan 1 uiteinde niet aangesloten. Evenzoveel aan beide einden niet. Ook wat de bediening betreft blijken de meeste instrumenten niet aangesloten. Wat wel werkt is de roestand indicator en de brandstofmeters van de twee nieuwe RVS dieseltanks. En maximaal een handvol lampjes en de bilgepomp blijken te werken. Hilmar wordt er blij van. Dat het schip van binnen een janboel is, is voor hem een zegen. Juist daardoor is het voor een scherpe prijs te koop en kan hij het naar zijn hand zetten. Hij heeft immers wél twee rechterhanden, die de huidige eigenaar duidelijk mist, reden waarom deze het schip toch verkoopt. Een poging de achterkajuit te betimmeren, laat ons al direct zien dat hier alle kennis van houtbewerking mist. Ik ben eerlijk naar Hilmar: 'er is teveel op dit schip dat ik niet begrijp. Met name in de machinekamer en elektrisch systeem zit de buikpijn'. Ik moet er niet aan denken. Hilmar ziet het anders. Die kijkt met een andere blik. Is bovendien jong en leergierig. En nog niet gehinderd door de ervaringen van pa. Ik zeg hem nog: 'jongen, een boot is een mooi bezit. Maar dat bezit mag nooit bezit van jou nemen'. Op weg terug bedenken we ons dat we niet hebben gevraagd de motoren te starten. De verkoper heeft dit ook niet uit eigen beweging gedaan. We strijken na een halfuur rijden neer bij een La Place en eten een hapje. Hilmar heeft genoeg gezien en is helder: hij wil dit avontuur doorzetten. En hij belt de verkoper om over de prijs te onderhandelen. Hilmar geeft de verkoper aan dat hij de boot wil kopen voor zijn maximale budget van 25.000 euro. Verkoper vraagt 30.000 euro. Na enig overleg rolt er een overnameprijs uit van 26.500 euro waar beiden zich in kunnen vinden en wordt de koop mondeling gesloten. Een koopovereenkomst zullen wij opstellen zodat een aanbetaling gedaan kan worden na ondertekening. Diezelfde avond gaat de koopovereenkomst naar de verkoper...maar deze begrijpt enkele zinnen niet. En dringt aan op aanbetalen. Hilmar betaalt aan zonder dat de overeenkomst is getekend. Ik vind dat totaal een onjuiste volgorde. 18 november 2023: derde bezichtiging, proefvaart en koopovereenkomst getekend (vader vertelt) We, Hilmar Dominique en vader, komen weer aan op de haven. We wachten even in de auto omdat het nog regent. De bui is bijna over. En we zijn dik een kwartier te vroeg. Onderweg naar het steiger ontmoeten we ook de verkoper en zijn vriendin. Samen lopen we naar de boot. Op de boot volgen nog enkele checks en wordt besloten de motoren te starten en een proefvaart te maken. De bakboordmotor start na enig aandringen, de stuurboordmotor heeft er duidelijk meer moeite mee. Dikke rookpluimen, en de verkoper zegt nog: 'tja, het is een oude motor hé!' Minimaal zijn we getuige van een welliswaar steenkoude maar toch zeer moeizame start, want na lang aandringen gaat de motor lopen. Na losgooien stuurt de verkoper het schip de box uit. En hier zie ik voor het eerst het voordeel van twee motoren. Als ware het een tank stuurt verkoper door alleen bediening van de motoren de boot rustig de box uit en richting open water. De hydraulische besturing, het stuurwiel op de flybridge, werkt met een grote vertraging. De roerstandindicator werkt, dat helpt. Maar er zijn veel slagen van het stuurwiel nodig om enige uitslag van het roer te krijgen. Dat lijkt vermoeiend sturen. Terug in de box gaan de motoren uit. Praktisch betekent dit op een knop drukken voor de SB motor, en de motorrruimte in voor de BB moter. Die kan alleen met de hand worden afgezet omdat de bediening van het afzetmechanisme los hangt. Verkoper demonstreert nog even dat een eenmaal warme motor direct start, en inderdaad, de SB motor slaat direct aan. Als beide motoren weer lopen zie ik aan de achterzijde van het schip wel een film op het water drijven achter de uitlaten. Met name bij de stuurboordmotor ontstaat een flinke vlek van olie of brandstof die uit de uitlaat komt. Hilmar ziet het helemaal zitten en haalt de koopovereenkomst te voorschijn, en er wordt tot ondertekening en overdracht overgegaan. Een afspraak wordt gemaakt, dat de boot nog even in de box blijft liggen. Wij gaan een datum plannen waarop de boot naar Arnhem zal worden terug gevaren. De verkoper meldt nog dat hij plotseling naar Marokko moet ivm met familie omstandigheden. Hij laat ongevraagd als bewijs nog even zijn vliegticket op zijn telefoon zien. Mij komt dit overdone over en ik krijg het licht benauwd bij die melding. Ligt deze boot nog wel in de box als we hem willen gaan ophalen?! Op zich blijkt dat goed te gaan. Wel gaat het op de terugweg helemaal mis:-( 23 november 2023: de eerste reis eindigt in onverwachte en grote tegenslag! (vader vertelt, en legt eerst uit waarom hij tot nu toe vooral de verteller is) Ik, Marco Derksen en Hilmar z'n vader, vul op dit moment nog deze website met de updates. Dat komt allemaal door de enorme tegenslag die Hilmar had op de eerste reis met zijn schip vanuit regio Roermond naar Arnhem. Hilmar is de afgelopen maanden heel erg druk geweest met het herstel van de bizarre schade aan de boot. Ook had hij per februari zijn eerste baan én startten de opnamen voor een TV aflevering over de Grevelingen. Hilmar kwam even heel veel tijd te kort om ook wonenopeenboot.nl bij te houden, en dus doe ik dat even:-) Wel zie ik in de kantlijn Hilmar al werken aan de eerste YouTube video's, dus die komen er nu ook snel aan! We (Hilmar, zijn broer Kjell en ik) vertrekken al de 22e naar regio Roermond, waar de boot in een box ligt. We doen boodschappen en overnachten op de boot, om de 23e in alle vroegte te kunnen vertrekken voor een dag varen naar Arnhem. Het moet net te doen zijn om voor donker in Arnhem te zijn hebben we berekend. In de ochtend van 23 november start Hilmar de motoren van de boot, een Horizon 45 Flybridge uit 1977, en beginnen aan de reis naar Arnhem. We varen terug over de Maas met als bestemming van Workum in Arnhem, waar de boot op de kant gezet zou worden voor een totale refit cq. ombouw tot drijvende woning voor Hilmar. Ik, vader van Hilmar, was samen met Hilmar en jongste zoon Kjell aan boord, en het was aanvankelijk werkelijk een feest van een reis. De boot vaart geweldig en stuurde 'als een tank' door combi van roer (bij hogere snelheid) en sturen met de twee motoren (bij lage snelheid). Hilmar had het allemaal erg snel in de vingers. Ik ben op mijn eigen zeilboot een Volvo Penta van 18PK gewend. Dit (2 x 120PK) is duidelijk andere koek. Bij Cuijk eindigde dit feest en ging het echter totaal mis. We hadden al diverse pontveren gepasseerd, allen zonder problemen. Gewoon zoals gebruikelijk: pont ruim voor laten gaan, afstand houden en marifoon stand-by. Ook deze pont ging ruim voor ons langs, en op het moment van passeren legde de pond aan aan de bakboordzijde van de Maas. Onze schroef haakte echter vol in de staalkabel van het pontveer, die kennelijk vlak onder de wateroppervlakte lag. (dwars over het vaarwater, dit was geen gierpont en dat hadden we al gezien) De boot kwam in no-time tot stilstand, een klap volgde. Na enkele seconden voelden we de boot weer losraken van de kabel. De bakboordmotor was inmiddels uitgevallen, de besturing was volledig weggevalen. Daardoor liepen we nog op een pier, en dreven we onbestuurbaar stroomafwaards. Direct heb ik het anker, dat Hilmar de dag ervoor op mijn aandringen nog had geregeld, uitgegooid, dat zich door de flinke stroom niet echt wilde ingraven. Met een krabbend anker dreven we verder stroomafwaards. Direct 112 gebeld, brandweer wilde iets doen maar had geen geschikte boot. Passerende beroepsvaart hield ik via marifoon op de hoogte, 1 probeerde ons aan te haken maar dat mislukte. Na ca. 20 minuten kwam een RWS schip aan die was gewaarschuwd door de schipper van het pontveer. Zij namen ons snel en zeer professioneel langszij en brachten ons naar een nabijgelegen werkhaven waar we afmeerden bij een kleine werf. Een snelle inspectie leerde ons dat de bakboordmotor volledig van zijn fundament is gescheurd, de besturing veel schade heeft, en een punt van een roerblad drukt door de romp naar binnen waadoor we water maakten. Niet veel maar wel gestaag. Dit lek werd door de werfeigenaar met enige moeite gedicht met een speciale onderwater hardende gel. Omdat de kraanmachinist op vakantie was moest de boot een kleine twee weken drijvend gehouden worden, dan gaat de boot op de kant en kunnen we de schade aan het onderwaterschip checken. Want door de aanvaring met de pier verwachten we ook hier enige schade, al is daar in de boot niets van te zien. De weken die volgden bestonden uit veel rondbellen, aansprakelijkheden checken, advocaat bijschakelen etc etc. Maar vooral, merkten we, bijkomen van een best traumatische ervaring... Wij konden werkelijk niet vermoeden dat de kabel op dat moment zo dicht onder de oppervlakte zou liggen. RWS zei nog: 'ter geruststelling, jullie zijn bepaald niet de enige! Ook de beroepsvaart blijft regelmatig hangen achter de kabel!' Oorzaak is, weten we nu: de hoge waterstand waardoor de pond & kabel hoger in het water liggen en het feit dat bij afremmen van de pond op de kabel, deze strak getrokken wordt en mede door het hoge water dan direct onder oppervlakte ligt! Wij denken nu: deze pontveren zouden onder deze omstandigheden, wetende dat een veilige doorvaart voor andere schepen niet gegarandeerd is, dus niet moeten mogen varen...en de advocaat deel die mening...maar de wetgeving rondom precies deze pontveren maakt dat ze vrijwel altijd vrijuit gaan:-( Wij willen hier wel iets aan gaan doen voor al die anderen die in de toekomst in deze nare situatie zouden kunnen belanden. Helaas (zeer pijnlijk leermoment dit...) wilde Hilmar enkele dingen 'echt zelf regelen', en zo kwam het dat hij koos voor het alleen WA verzekeren van de boot. En daarmee is de schade aan het pontveer wél maar alle schade aan zijn boot niet verzekerd. En dat is een zeer zware financiële tegenvaller voor Hilmar. Maar er zijn lichtpuntjes: Gelukkig staat de boot op een plek waar mensen rondlopen die geen buikpijn krijgen van de reparaties. Het is hun ding. Natuurlijk moeten we rekening houden met flinke onvoorziene kosten, en dat is een domper voor Hilmar, die net zijn gehele spaartegoed in de aankoop van het schip had gestoken. Natuurlijk ga ik Hilmar hier financieel ondersteunen waar ik kan, maar helaas vallen wij onder de categorie 'modaal' en hebben geen dikke bankrekeningen. Toch bleken enkele relaties en bedrijven die Hilmar nodig had voor reparaties al snel bereid om de helpende hand toe te steken, en werden spontaan sponsor van Hilmar zijn project. Natuurlijk hebben zij een speciale plek op de voorpagina van deze website! De komende weken en maanden zullen wij, in verband met het drama op de Maas, ook de media gaan benaderen. Zo zal het verhaal ongetwijfeld enkele kranten halen, maar zeker enkele watersport magazines zullen het opnemen om hun lezers op deze gevaarlijke situatie bij de bijzondere omstandigheden te wijzen. Zodat hen deze ellende wordt voorkomen. Wij denken dat de website en (binnenkort beschikbaar) het YouTube kanaal wel eens heel veel bezoekers kan gaan krijgen, zeker onder starters op de huizenmarkt die de optie 'op een boot wonen' ook overwegen. 8 mei 2024: Nog enkele tegenslagen:-( (Hilmar vertelt) Het moment is eindelijk daar dat ik even de tijd heb om uit te blazen en zelf een stukje te schrijven voor op de website. Voor het goede nieuws dat ik graag wil delen zullen jullie nog eventjes moeten wachten, want we gaan verder waar we gebleven zijn: het noodlottige ongeluk van onze eerste tocht met de boot bij Cuijk. Onderwerp van deze blogpost zijn de eerste klusdagen op de boot, waarbij we heel wat verborgen gebreken tegenkwamen. Iets waar ik elke toekomstige boot-koper voor wil behoeden. In de twee weken dat de boot nog in het water lag bij de werf (de kraanmachinist was op vakantie) hebben we zeker niet stil gezeten. Met hulp van Dominique heb ik alle losliggende spullen uit de boot gehaald, van ankerkettingen tot parketvloerdelen. Ook een grote houten kast met een ingebouwde TV en een gammele bank moesten weg, want zolang ik het onderwaterschip niet kon controleren om de schade te bekijken wil ik in ieder geval zoveel mogelijk van het interieur wegslopen. En dat bleek niet voor niets. Bij de bezichtiging had ik al gezien dat er hier en daar wat rotte plekken in het houtwerk zaten, maar onder elke plank die ik wegtrok kwam een weelderige biodiversiteit aan schimmels tevoorschijn. Iets waar ik mij als bioloog helemaal over kan verwonderen, maar waar ik als nieuwe booteigenaar minder gelukkig mee was. Uiteindelijk hebben we alle betimmering weggehaald, tot op het polyester van de romp. Maar hoe zit het dan met die échte verborgen gebreken? Nou… Bij de aanvaring was er duidelijk iets met het roer gebeurd, want deze wilde geen kant meer op. Nadat we bij de werf van Valk SHR in Cuijk afgemeerd werden door een indrukwekkende boot van Rijkswaterstaat zijn we de gehele middag en avond bezig geweest met het wegslopen van de nieuwe betimmering in de achterkajuit (slaapvertrek). De vorige eigenaar had daar bij de bezichtiging al trots naar gewezen: hun eerste stapjes in het renoveren van de boot. Helaas werd ons aan alle kanten duidelijk dat hier beunhazen aan het werk geweest waren. Met hamers en breekijzers hebben we alles letterlijk kapot moeten trekken om bij de stuurinrichting te komen. Uren zijn we daarmee bezig geweest, waarbij de splinters ons om de oren vlogen. En toen kwam de grootste verassing. Mijn boot heeft twee roerbladen. Elk daarvan heeft een lange metalen staaf (roerkoning) die door waterdichte kokers de romp binnen komen en daar bevestigd zijn aan de hydraulische besturing. Dat alles zit weer gemonteerd op een groot, sterk metalen frame dat de krachten van het water op het roerblad tijdens het varen moet kunnen opvangen. Althans, dat was de bedoeling. In plaats daarvan waren wij getuige van een ware nachtmerrie. Waar ooit een solide metalen frame stond, zagen we nu vooral een hoop roest, die op meerdere plekken al zover doorgerot was, dat er letterlijk gaten zaten in het ooit 10mm dikke staal. De boosdoener is waarschijnlijk een viertal kleine gaatjes in het plafond, van waar ook bouten hebben gezeten om een bolder op zijn plek te houden. De bolder is foetsie en nu zijn daar enkel nog open verbindingen met het dek overgebleven, waar bij elke regenbui water naar binnen sijpelt. In plaats van deze dicht te maken heeft de vorige eigenaar (en die daarvoor) besloten om er de schouders bij op te halen en nieuw multiplex tegenaan te timmeren. Als je het niet kunt zien, dan bestaat het niet toch? Helaas bleek ook dit hout vol met schimmel te zitten en kunnen we aan de staat van het roer-frame zien dat er in tientallen jaren jaar tijd geen onderhoud geweest is aan dit gedeelte van de boot. De vorige eigenaar móet dit geweten hebben, want alle betimmering van het bed en de kastjes zat hier strak omheen gebouwd. Dit verklaart ook weer waarom ze er zo’n moeite in gestoken hebben om het haast onmogelijk te maken dit weer weg te halen: om te voorkomen dat er bij een bezichtiging naar dit ‘verborgen gebrek’ gekeken kon worden. En dat klopt, bij de bezichtiging hebben wij echt álles gecheckt. Van de motoren tot de spanten, van de electra tot de besturing - behálve dit besturings gedeelte, want daar konden wij niet bij zonder het houtwerk weg te slopen. Zelfs een keurmeester had hier waarschijnlijk niet kunnen- of mogen kijken van de eigenaar. Voor mij betekende dit verborgen gebrek nóg een grote uitgavenpost. Want het frame was niet meer te redden en er zou een compleet nieuwe voor in de plaats moeten komen. Dit hebben wij daarom met de vorige eigenaar gecommuniceerd, maar die liet duidelijk weten dat hij niks voor ons kon doen en dat het nu ons probleem was. Tot zo ver de ‘ik-zeg-je-eerlijk-meneer’. Want dat is wat hij steeds zij, bij de bezichtigingen zei: ‘ik zeg je eerlijk zus’ en 'ik zeg je eerlijk zo'. Niks eerlijk aan, die vent. Hoe dan ook, les geleerd. Wanneer je een boot koopt moet je er echt op staan om alles te checken, en dan ook echt álles. Ook al moet je er iets voor wegslopen, want zoals blijkt, soms is dat met opzet gedaan om verborgen gebreken te verhullen. 21 augustus 2024: is dit dan echt de laatste tegenslag? (Hilmar vertelt) 'Elk nadeel heb z'n voordeel' is een typerende uitspraak van Johan Cruijff. Vaak denk ik aan deze woorden bij een volgende tegenslag, zodat ik toch het licht kan blijven zien. Zo ook nu. We zijn ondertussen al weer een paar maanden verder en na al het sloopwerk ben ik nu ook eindelijk begonnen met opbouwen. Binnen in de boot heb ik de grove indeling gemaakt, waarbij de motorruimte wat kleiner is geworden. Daardoor is er nu voor woon- en leefruimte veel meer oppervlakte bijgekomen. Ook heb ik volledig waterdichte schotten gemaakt vanaf de bodem tot boven de waterlijn, waardoor het schip nu ‘gecompartimenteerd’ is. Het komt erop neer dat we nu meerdere ruimtes in de boot hebben die los van elkaar leeggepompt kunnen worden. Een stuk rustgevender gedachte dan dat bij een lek het schip drijvend gehouden zou moeten worden met 1 pomp. Maar dit is niet waar ik over wilde schrijven. Want hoe leuk het ook is om eidenlijk te kunnen bouwen, en daar verslag van te doen...er lag nog wel een flinke klus te wachten: het achterdek. Bij het kopen van de boot zag het achterdek er eigenlijk wel heel goed en degelijk uit. Dit kwam vooral omdat het bedekt was met dikke RVS platen. Makkelijk schoonmaken en oersterk. Zou je denken… Helaas bleek na een paar regenachtige dagen dat er water tussen de RVS platen en het polyester dek zat. Als ik over het achterdek liep, kwam er vanuit de naden tussen de RVS platen water omhoog borrelen. Maar erger: binnen in de boot kwam uit elk schroefgat water naar beneden gedruppeld, waardoor er binnen no-time overal plasjes stonden. Dit voelde niet goed. Helemáál niet goed. Ik heb daarom alle RVS platen van het achterdek afgehaald, een klus die toch behoorlijk zwaar en ingewikkeld bleek te zijn. Het RVS zat overal op het polyester dek vastgekit en ook al waren de kitnaden langs de randen slecht, de rest van het dek zat toch goed vast. Wat er onder de RVS platen vandaan kwam was een slagveld. Tussen het kit lagen afgebladderde stukken topcoating en op sommige plekken was zelfs het kale glasvezelwerk van het polyesterdek te zien. En dit was nog maar het begin van een hoop ellende. Terwijl ik over het dek liep om de schade in kaart te brengen, voelde ik hoe de vloer op sommige plekken flink meebewoog met mijn voetstappen. Dit was met name op de plekken waar de bolders zaten en waarvan de bouten nooit goed afgekit zijn. Kortom, delen van het kernmateriaal van het achterdek waren volledig weggerot. Dit betekende en volgende grote klus. Het dek moest opengezaagd worden en de rotte delen kernmateriaal (balsa hout) moest vervangen worden. De dag dat ik mijn zaag in het achterdek zette kwam pas echt de klap. Want terwijl ik het stuk polyester lostrok van het balsahout bleek dat het balsahout niet alleen rot was, er was gewoon geen hout meer over. En niet alleen op een paar kleine plekjes, maar het hele achterdek bleek één grote drijfnatte, verrotte massa te zijn. Alsof je over een spons liep.   In één klap en niet voor de eerste keer stond ik weer op achterstand. Na van de schrik bekomen te zijn heb ik overlegd met Bart, eigenaar van de Werf van Workum in Arnhem. Hij zag het gelukkig redelijk positief in. Zijn advies: alles er in één keer uitslopen en opnieuw opvullen en inlamineren.  Ondertussen heb ik al zoveel gelamineerd dat ik aardig wat handigheid heb met polyester en glasvezelwerk. Het is leuk werk, waarbij het eindresultaat altijd erg veel voldoening geeft. Mijn go-to plek om polyester en glasvezelmatten/ weefsels te halen is polyestershoppen.nl Zelfs als ‘kleine’ klant kan ik hier grote bestellingen plaatsen. Want waar ik in eerste instantie dacht met een paar liter polyester en wat vierkante meters weefsel de boot wel te kunnen opknappen, blijkt dat met zulke tegenslagen ik toch in het groot moet inkopen. Ik heb nu grote rollen met tientallen tot honderden vierkante meters glasvezels en grote blikken polyester op de boot staan, zodat ik straks het hele achterdek in één keer kan repareren. Het wordt een monsterklus, maar het wordt er hoe dan ook beter op dan dat het was. 'Elk nadeel heb z'n voordeel'. Nu wachten op een paar dagen dat het droog blijft, want al die regen van afgelopen maanden maakt het klussen toch een stuk ingewikkelder. Hilmar heeft inmiddels een instagram account aangemaakt, en houdt je daar op de hoogte van de refit van de boot. Link naar het instagramaccount. |
|
|
|
Hilmar Derksen email@opeenbootwonen.nl |
|
||||